Ons wandelingske van Maldegem buiten de wereld en terug was er weer eentje om vingers af te likken. geniet maar mee.
Bedankt Johan Landuyt.
Vrienden voor het leven.
Corona, corona,
Wie ben jij,
wat kom jij doen.
Toch niet achter onze poen.
Je komt van ver,
jawel heel ver.
Via Wuhan en Amsterdam.
Italië en Madrid….
Wat een verdriet.
Jij dacht dat alles kon.
Wij dachten nog
O neen
toch ook niet hier.
Je bent maar aan het zaaien
en
virussen vergaren.
Je zaait en maait maar in het rond
alsof je echt niet anders kon.
Ook ons mooie dorpje hou je niet gespaart.
Maar wij zijn hard van aard.
Waarom ben je zo hardnekkig.
Waarom zaai jij dat verdriet.
Alsof jij er toch wel van geniet.
Wij volgen al regeltjes.
Helaas niet langs kleine wegeltjes.
Ver uit elkaar moeten we staan en gaan.
Terwijl jij steeds voorop blijft gaan en staan.
Wij vrienden doen ons best.
En jij,
Jij staat nog even in de rij.
jij denkt nog steeds “je bent van mij”.
Toch zullen wij jou stoppen.
Als vrienden doen we samen.
Dat mag je wel beamen.
Vroeg of laat gaan wij je laten rotten
en dan heel vlug verstoppen.
Het is niet te verkroppen
en toch,
toch zullen wij je kloppen.
Kinderen, kleinkinderen ,vrienden en geburen.
Allen moesten het verduren.
Het zal niet blijven duren.
Het doet ons pijn,
het doet ons pijn.
Jij mag dan wel hardnekkig zijn.
We maken u toch klein.
o ja, wat is dat fijn.
Hoe lang het ook mag duren,
we blijven vrienden, familie en geburen.
Samen,
jawel samen.
Nu eventjes geen hand in hand.
We voelen u wel aan de tand.
Het was heel even zweten.
Je had toch beter moeten weten.
Wij zijn vrienden,
Jawel echte vrienden.
Vrienden voor het leven.
En jij
Ja jij
Jij past niet in ons leven.
Daarom ga nu maar even.
En wij,
Ja wij.
Wij gaan weer samen.
Hand in hand.
Vrolijk fluitend,
Geen tranen meer met tuiten.
Samen, samen.
Wie had dat nog ooit gedacht.
Het word weer een gelach.
Landuyt Johan.