Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=2919888
De eerste zaterdag van april starten we aan het station van Lede een rondwandeling van goed 14 km. We volgen de bordjes van de plaatselijke wandelclub “De Gemzen” .
Ze maakten een grote lus met een paar doorsteken, zodat er wandelingen ontstonden van verschillende afstanden. Je kan alle info terugvinden op hun website “gemzen.be”
In het begin is het even wennen aan de bewegwijzering. Als je niets vindt is het gewoon rechtdoor. Al spoedig lopen we op smalle paadjes tussen de velden. Langs de Molenweg kruisen we de Molenbeek en een eindje verder de Wellebeek. We ronden Wanzele en gaan verder naar Smetlede, veelal over onverharde veldwegen en achterafpaadjes.
In een kapelletje eten we onze boterhammen op, 
beschut tegen de frisse wind, onder het toeziend oog van O.L.V. Van Vrede. Een paar wielrenners die ons al een paar keer passeerden en riepen “derde keer trakteren” genieten in het huis ernaast van hun trappist maar verdwijnen binnen als ik hen erop aanspreek.
Aangesterkt stappen we verder over stukjes asfalt, maar meestal over onverharde wegen door vers geploegd akkerland en kleine stukjes bos waar de wilde kerselaars uitbundig bloeien. We kruisen opnieuw de Wellebeek. Wandelen langs het Meulewegje, de Molenweg, de Molenstraat en bij een oude boerderij, met molengebouw, genieten we op een bankje in het zonnetje van koffie met dreupel en taart. Meer moet dat niet zijn!
We steken opnieuw de Molenbeek over, lopen er een stukje langsheen, en komen bij een prachtig gelegen café met groot terras aan de Geestervallei. Het ruikt er heerlijk naar pannenkoeken maar hélaas, ze zijn niet voor ons.
Even verder komen we terug in de bebouwing van Lede en rest ons enkel nog het stukje terug naar het station.
Met de trein ging het richting het kleine stationnetje van Landelies in Henegouwen voor een lokale wandeling richting het dorpje Aulne, waar de ruïnes van een oude cisterciënzerabdij in het kleine dorp een prominente hoofdrol spelen. We volgen eerst enkele vlakke kilometers de oevers van de Samber. We zien vissers geduldig wachten op een goede beet in het lentezonnetje. Ook wij laten ons niet opjagen en nemen voldoende tijd om af en toe eens te rusten en te genieten. Op geregelde afstanden passeren we oude sluisinrichtingen die getuigen van een rijk industrieel verleden. De Samber was immers lang een belangrijke waterverbinding voor de aan- en afvoer van goederen voor de staalindustrie in de streek. Vandaag de dag is er vooral nog pleziervaart. We zien enkele dapperen een poging tot SUP boarden (Stand Up Paddling) doen. De zon schijnt wel, maar ik heb in alle geval nog geen goesting om mij nu al in het water te begeven. Elk zijn ding!
De combinatie van gewandelde kilometers, een eerste échte lentezon en vooral het uurtje minder slaap laten zich voelen en er vallen wat oogjes dicht voor een reeks hazenslaapjes. Toch maar weer lekker genoten van een dagje coronaproof wandelplezier en goed gezelschap. We onthouden ook een verrassend Henegouwen!
Als we opnieuw op asfalt komen gaan we rechts (het is te koud voor een ijsje, maar wie er, in betere tijden, zin mocht in hebben gaat hier rechtdoor tot aan de Reinaardshoeve en vervolgt daarna dan op de Oude Burkelslag naar rechts). Een smal paadje doorheen de weiden brengt ons even verder op de Oude Burkelslag. Hier rechts en voor we aan het kapelletje van het Vossenhol komen, opnieuw rechts, Oude Burkelwegel. Met een scherpe bocht gaan we over de Meerschootbeek en komen terug op het geasfalteerde deel van de Oude Burkelwegel. Op het eind links in de Holleweg. Bogaardestraat oversteken en aan de overzijde, links, naast een statige oprit, een graspaadje in evenwijdig aan de oprit. Laat je niet afschrikken dit is geen privédomein. Op het eind links meedraaien. Het smalle paadje van vroeger werd proper opgekuist en is nu ruim 2 m breed. We komen aan een hek, gaan erdoor en komen in de Pollepelstraat. Direct rechts, voorbij enorme paardenstallen de Hertekamp Boschwegel in. Die brengt ons na een aantal kronkels in de Kleine Bogaardestraat waar we rechtdoor gaan in de Oude Kasteeldreef. We steken opnieuw de N 9 over die hier Koningin Astridlaan heet. Langs de rand van het kasteelbos wandelen we naar de Brugsesteenweg, steken rechtdoor over en volgen de brede dreef naast het kasteel van Reesinghe. Steeds rechtdoor, met een brede bocht richting TC het Lobbeke, maar daarvoor gaan we links een grasweg in die ons terug in de Butswervestraat brengt. Rechts, en na een paar honderd meter zijn we terug aan de Vierweegse.
Alleen, het beeld heeft de benen genomen denk ik… Een steile afdaling brengt me naar het gehuchtje Logne, waar ooit een watermolen was. Ik zie aan de overkant van de vallei een tweede natuurgebied opduiken: “Les Coteaux de Vieuxville”. Op de flanken van de heuvels zijn bijna alle bomen verwijderd. Met probeert er kalkgraslanden te herstellen en zo de oorspronkelijke fauna en flora. De verdwenen naaldbossen waren destijds aangeplant om de mijnindustrie te bevoorraden van steunhout. De “Rouge Ardennaise”, een schaap met een rosse kop, helpt bij dit herstel. Ik vraag me af hoe deze beesten het op mijn bord zouden doen? Een pittig klimmetje op die flanken laten zelfs wat zweetdruppels op mijn voorhoofd parelen. Eens boven beslis ik weer eens de innerlijke mens te versterken. De temperatuur laat het nu ook toe om in de korte broek te wandelen. Mijn witte kuiten zijn blij met wat buitenlucht en zonnestralen. In de verte zie ik ook de resten van het “Château de Logne”, een oude burcht die de streek destijds moest beschermen tegen de Noormannen. Ik daal nu weer af en bereikde “Ferme de Palogne”, pal aan de oever van de Ourthe.
Ik herken een terras, maar corona zorgt ervoor dat de boel gesloten is. Pech… Ik besluit enkele kilometers de oever te volgen langs de Ravel (Rail+Vélo) om zo extra van de zon te genieten. Ik zie er op de steile rotsen bergbekimmers oefenen. Straffe mannen en vrouwen! Het volgende dorpje die ik tegenkom is Sy, met een mooi “Chapelle de Notre Dame”, die eigenlijk een klein kerkje is. De Ourthe blijft mijn bondgenoot richting Hamoir. Tijd voor een drankje die ik gelukkig bij me heb! Het laatste stuk brengt me nu vrij vlug naar Comblain, via Xhignesse. Ik had er nog nooit van gehoord…Ik passeer er “Polska Macierz Skolna”??? Het blijkt een vakantiehuis te zijn van het “Poolse Schoolcomité van België”. Dat bestaat dus ook. We wandelen om te leren, nietwaar. De teller staat op 24km als ik het kleine stationnetje bereik en mijn wandeling eindig.
Buiten picknicken lijkt in deze vrieskou minder gezellig. Daarna gaan we door het centrum, blijven nog even plakken bij de weinige boekenstalletjes die open zijn en steken de brug over de Damse vaart over. Daarna rechts, een rondje rond de Oude Schaapskooi, en verder langs de Uilenspiegelroute in de richting van de vaarten en de Siffon. Voorbij het Verbrand Fort gaan we links. Aan de linkerzijde staan de tronken met de voeten in het water, in het ijs. We nemen de eerste straat links, volgen tot op de Koolkerksesteenweg waar we weer links gaan en vervolgens het eerste straatje rechts door de polders van Dudzele en Koolkerke. We hebben wind op kop en hij bijt in de neus. We lopen langsheen de Ronselarebeek. Op sommige plaatsen is er blijkbaar een ijsbreker voorbij gekomen en liggen de schotsen schots en scheef. 
We gaan links richting Koolkerke, maken een bocht rond het centrum, komen bij het Fort van Beieren. Nog nooit van gehoord. Wat een verrassing. Eerst komen we bij een grote ommuurde binnenplaats, met bankjes langs de muren waarop wandelaars uit de wind genieten van de zon. Daarna een stukje bos, een stervormige omwalling van het eigenlijke fort. Op de plassen maken schaatsers rondjes maar hun zones zijn beperkt, er is nog veel open water. We komen terug bij de Damse vaart en lopen de laatste honderden meters op de dijk terug naar Damme; muts diep over de oren, sjaal rond de nek.