De Smokkelaars Maldegem

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=3067627

Deze wandeling werd uitgestippeld door wandelgroep Schampavie en is op hun website terug te vinden onder de rubriek “Langs trage wegen door België”.

Vanaf het station van Dilbeek stappen we binnen de kortste keren midden in de natuur.

Evenwijdig met de Steenvoortbeek wandelen we door de Wolfsputten, een mooi natuurgebied met vijvers, knuppelpaden, een stalen uitkijkplatform over de vallei en vooral een ongelooflijke variatie aan groen. Aan de omgevallen bomen te zien heeft het hier onlangs nog flink gestormd. Na ruim 3 km komen we uit op het pleintje naast het Cultureel Centrum de Westrand in Dilbeek, “waar Vlamingen thuis zijn!”

Het is marktdag. We vervolgen door het gemeentepark met grote tuin, een imposant gemeentehuis en een uitgestrekte vijver. We gaan voorbij de kerk en kruisen de N8, de beruchte Ninoofse Steenweg. Daarna verder door de velden. In een klein bosje komen we voor een wegversperring: een omgevallen boom dwars over het pad. Na wat zoekwerk door bramen en netels vinden we toch een doorgang. Maar even verderop is het pad verdwenen onder een ondoordringbaar web van onkruid en metershoge netels. Dan maar door de mais. Makkelijk stappen is dit toch niet.

We bereiken Vlezenbeek. Het café op Osmand blijkt een feestzaal. We eten onze boterhammen op aan de kerk maar een fietser wijst ons op het terras van de Merselborre, op de hoek van de Postweg en de Schaliestraat. Daarvoor keren we graag 100 m terug! We hebben 12.5 km afgestapt maar na deze deugddoende pauze kunnen we er weer tegen; al verlopen de eerste stappen toch wat stram. Langs landelijke wegen en achterafpaadjes komen we nabij Oudenaken. We kruisen de Zuunbeek en klimmen dan naar het hoogste punt in de regio, gemarkeerd door de torenhoge (300 m) zendmast van Sint Pietersleeuw.

Hij blijft zichtbaar gedurende de rest van onze wandeling.

Even voor Halle verlaten we de route. We snijden af, korten een viertal kilometer in en volgen de GR rechtstreeks naar het station. Als we neerploffen op het terras er rechtover staan er 25.4 km op de teller. Ruim genoeg na anderhalve maand niksen.

Als ik in Maldegem van de bus stap, in de Oude Gentweg want ik kom via Eeklo, giet het water. Ondanks regenvest en paraplu ben ik binnen de kortste keren doorweekt. Terwijl Hilda met de auto staat te wachten aan het station zwem ik naar huis!

Johan

Hier enkele opname’s langs de wandeltocht van rondje Maldegem van 24 km.
Dank aan Johan Landuyt voor de foto’s.

 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Junimaand: de dagen zijn op het langst, de nachten op z’n kortst. Ideaal voor zomerse avondwandelingen, als het weer meewil tenminste. Deze keer was de plaats van afspraak de jachthaven van Eeklo alwaar Freddy een wandeling voor ons had uitgestippeld. We startten met een klein groepje richting het Leen, waar onze natuurkenner bij uitstek Carlos ons onderweg weer heel wat weetjes zou meegeven. Na een korte afstand langsheen de weg werd al vlug ingeslagen richting het Leen. Er werd eerst even haltgehouden aan een grenspaal. Grenspaal? Jawel; de paal geeft de plaats aan van de voormalige grens tussen Eeklo en Maldegem, van voor de fusies in 1977, waarbij een stukje Adegem bij Eeklo terecht kwam. Maar even verder duiken we dus het Leen in. Het Leen, ooit eigendom van Graaf Gwijde van Dampierre (13eE) is eigenlijk een relict van een moerassig gebied. Het is er nog steeds vochtig, en dat zullen we geweten hebben. De talrijke muggen maken immers van elke gelegenheid gebruik om ons een steekje te presenteren. Mijn benen droegen nog enkele dagen de sporen van die beestjes, ik was immers in korte broek gestart… In een recenter verleden was dit Leen een plaats van en voor militairen, die hier ook wel wat sporen nalieten. De betonbaantjes en vijvers, om er maar twee te noemen bijvoorbeeld. Na heel wat interessante weetjes over fauna en flora doemt een metalen constructie voor ons op, die een uitkijktoren is. Terwijl enkelen het niet kunnen laten om eens naar boven te gaan, gaan de anderen alvast plaats nemen in het cafetaria ter plaatse, die nog net niet gesloten is. Het is immers een mooie zomeravond en een drankje smaakt dan wel. Langs de oude militaire wegen gingen we verder toen we plots de geur van wierrook opvingen in onze neus. Bij een kapelletje van Maria hadden vriendelijke mensen uit andere oorden wat brood en wierook geplaatst, een gebruik die we kennen bij hindoes ter ere van de Goden. Samenleven kan eenvoudig zijn denk ik dan bij mezelf. Hadden maar meer mensen deze houding, het zou een paar oorlogen schelen. Ondertussen begon het wat te druppelen, maar de bomenrij langsheen het Schipdonkkanaal gaf ons gelukkig wat bescherming.  Langs het Kanaal van Eeklo, die de Jachthaven eigenlijk is, bereikten we weer onze startplaats. Na het bedanken van Carlos voor de weetjes onderweg wordt nog iets genuttigd.  De teller geeft 10km aan. Alweer een leuk en leerrijk tochtje!

Dino

 

 

 

Het was even wachten, maar jullie geduld wordt beloond! Sportief met de Wandelvogel heeft een opvolger. ‘Hup!’ is de naam. Hup! neemt jou mee in een wereld vol bewegen en sporten met inspirerende activiteiten, authentieke beweegverhalen en verrassende rubrieken. Dit nieuwe ledenmagazine valt voortaan 4 x/jaar bij onze leden in de brievenbus en is inbegrepen in het lidmaatschap van Gezinssportvlaanderen. De eerste editie is voorzien begin juli.

De coronamaatregelen zijn heel wat versoepeld en zo kan ook weer de vrijdagwandeling van start. 
Je kan al de volgende datums noteren.
Meer info volgt in de volgende nieuwsbrieven.

vrijdag, 20 augustus ’21:  Geert Creve  – Moorsel 

 vrijdag,17 september ’21: Marc Otte – Doomkerke (Bulskampveld) 

 vrijdag, 15 oktober ’21: Toon Van Eetvelde  – Schorisse

 vrijdag, 19 november ’21:  Jan Van Damme –  Moerzeke

 

Wandelkaart: https://www.afstandmeten.nl/index.php?id=2997050

 

6h59 werd als vertrekuur afgesproken in Brugge om er de IC-trein naar Luik te nemen. Na een vlotte overstap in het majestueuze station van Guillemins belandden we net voor half tien aan het station van Visé, dat met zijn spoorweg tot Maastricht geprangd ligt naast de autostrade en de hier al heel brede Maas. We doorkruisen het op zondag zachtjes ontwakende stadje. Overal vallen schilden op van de kruisboog-  en de 2 haakbusschuttersgilden.

Maar algauw trekken we door het eerste wijdse, frisse lentegroen van berg en dal. Fris, ja. We waren met een zonnig weerke vertrokken in Brugge, maar de eerste uren stopt het zachte miezeren hier niet. 

Freddy heeft vandaag een 24 km lang traject in een acht-vorm uitgestippeld langs vooral GR-paden. We doorkruisen een zeer gevarieerd landschap van bossen, akkers en weiden, hoge hagen; zelfs door tunnels in het struikgewas. Klaterende riviertjes doorstromen pittoreske dorpjes. Zo houden we halt voor onze lunch in Mortroux, deelgemeente van Dalhem, een voorschot groot.  Een lokale visser toont ons fier zijn vangst van deze morgen. ‘Oufti!’ (Luiks voor onze ‘Miljer…’) ratelt voortdurend uit zijn mond.

We zetten dapper verder door. Het gemiezer blijft achterwege. De zon is nu meer en meer present. Maar de sporen van de overvloedige regen deze week leiden ons vaak naar de bermen om de grote plassen te ontwijken. Soms zijn de plassen ook op de vaak heel smalle paadjes zo omvangrijk dat je er wel doorheen moet stappen. Godfried, die toe is aan zijn Maidentrip in onze rangen, trekt maar een vies gezicht. ‘Wa nei??…’. Als hij toch nog zijn heil zoekt op de rand van de plas reiken we hem nog een wandelstok aan. Maar het mag niet baten. Hij glijdt uit en ploft op zijn borst in de plas. Zijn rechterarm, die nog steun zocht aan de wei-omheining, raakt gekneld. Een korte kraak… 

Carine, vertrouwd met dergelijke scènes in het hospitaal, neemt meteen voortouw in de coördinatie; onder het goedkeurend oog van Dino. We heffen Godfried, ontdaan van zijn rugzak, horizontaal op het droge, waar hij even gaat zitten. Dino en ik bellen aan bij het eerste huis 10 minuten verder om de juiste adresinfo aan de hulpdiensten te kunnen doorgeven. Ondertussen begeleiden de anderen Godfried naar het afgesproken punt, waar de ambulance net toekomt. Tante Corona verbiedt ons hem te vergezellen naar het ziekenhuis CHC in Hermalle. Ook een brandweerwagen was blijkbaar opgeroepen, vanwege de onherbergzame spot van het ongeval. Half uit ons lood geslagen zetten we de tocht verder. We moeten verder. Godfried is nu alvast in goeie handen. We stappen vaak in complete stilte; blijkbaar een post-traumatische reactie. De meesten van ons dragen nog diverse moddersporen van die urgente interventie. Maar door het lange, natte gras zijn onze bottienen vlug gekuist, zo ook na het doorkruisen van een pas ‘gebeerde’ weide… 

Na anderhalf uur meldt Godfried ons dat zijn bovenarm gebroken is en hij morgen geopereerd moet worden. (‘Oefti!’…) 

We belanden op de rand van het heuvelachtige Land van Herve, voor mij het schattigste landschap in België. Ginds in de verte de mijntoren en terrils van Blègny.

We moeten nu flink doorstappen, willen we in Luik de trein van 18h halen om in Brugge om 20h te arriveren. I.p.v. een terrasje aan het station, drinken we nog een biertje op de trein. Is dat nu toegelaten of is die regel nu al afgeschaft? Ja, ’t zijn rare tijden…

Maar steeds opnieuw komt die dramatische scène ons weer voor ogen. Ja, Visé zal ons nog lang herinneren aan die nare val, maar ook aan de gecoördineerde samenwerking van elkeen om onze kersverse compagnon zo vlug mogelijk ongedeerd op het droge, in goede handen te loodsen. Een opsteker voor onze groepsgeest!!

Francis 

Wandelkaart: https://www.afstandmeten.nl/index.php?id=2997040

 

Op minder dan een kilometer van Wetteren station lopen we al onverhard. Het heeft de voorbije dag flink geregend en aan de rand van het Hospiesbos worden we voor het eerst getrakteerd op een overdosis slijk. Over het meest drassige gedeelte loopt een stevig knuppelpad dat ons het ergste bespaart.

Daarna komen we in open veld, tussen de planterijen. Evenals Maldegem is Wetteren gekend voor zijn vele kwekerijen. Maar planters, net als boeren, durven wel eens een wegeltje mee om te ploegen. Osmand houdt ons op het rechte pad en leidt ons feilloos tussen de plantjes door.

De regen zorgde niet alleen voor slijk maar ook voor een frisgroene herboren overvloed aan bermplanten. Het is zalig om daar tussendoor te stappen. Dat is ook de makers van de Martinusroute niet ontgaan. De nieuwe route moet binnenkort verschijnen bij Grote Routepaden en sporadisch treffen we al een bordje aan. Jef is bezig aan de layout en profiteert ervan om zelf een paar foto’s toe te voegen.

De Serskampse bossen zijn het volgende hoogtepunt. Opnieuw enorme plassen, modder, omleidingspaadjes en soms zelfs daarbovenop nog een omleiding. Prachtig!

We maken een ommetje naar Smetlede, naar het cafeetje “Bij Roste Mon”, maar Mon is niet thuis. We stoppen een eindje buiten het dorp voor een hapje.

We ronden Impe en lopen nu in het laaggelegen stroomgebied van de Molenbeek; de paden overstroomd, heel uitzonderlijk opgevuld met boomstammetjes. Gelukkig zijn er overal kapelletjes waar we een kaars kunnen doen branden voor droge voeten! 

Tot op een paar honderd meter van het station van Lede lopen we onverhard. Een ongelooflijk mooie wandeling én met café rechtover het station. De waardin toont ons een filmpje van de avond ervoor: 10 à 15 cm water in de straat na een wolkbreuk.

Geen wonder dat er af en toe een plas was onderweg!