Vrijdag 29 oktober BULLAY – BLANKENRATH (16km)
We hadden er door Corona twee jaar moeten op wachten maar het was voor niemand een probleem om vroeg uit de veren te springen voor een 5-daagse trektocht. Zowel de mensen die met de trein als die met de auto waren getuige van een stralende zonsopgang, die de toch wel sombere weersvoorspellingen tegensprak, gelukkig maar… Ikzelf was met het team auto. 
Onze chauffeur Kurt (geplaagd door een blessure) bracht ons, een stop voor een koffietje in Wittlich inbegrepen, naar Bullay. Onze editie 2021 kon nu starten aan het kleine stationnetje waar enkele uren later ook de “treiners” zouden starten. We worden al gauw wakker geschud en opgewarmd door een klim langs “vals plat” van zo’n anderhalf uur. Goeiemorgen… Maar ons enthousiasme is groot: de zon is nu volop van de partij, de temperatuur is mild dus boven op de hoogte wordt een eerste heildronk genuttigd. Tekens geven aan dat we ons op de Santiago pelgrimsroute bevinden die hier de Moselweg volgt. Wij zitten immers nog steeds op een aanlooproute naar de Hunsrück Steig. Glooiende hellingen door afwisselend bos en veld maken het een aangename tocht. Bij het kruisen van een weg wordt onze aandacht getrokken door een luid claxonerende auto. Het is onze bezemwagen met Francis en Kurt die ons een frisse pint kunnen aanbieden. Wat een toeval was me dit! Gezien Francis er al bij was betekende dat ook de groep met de trein al aan het stappen was.
De zon verleidt ons zowaar om even wat tijd te nemen op een bankje en te genieten. Er is immers geen haast. Rond 16u komt de eerste groep aan in Gasthaus Graff in Blankenheim. “Ein Impfbeweis” wordt terecht gevraagd bij het binnenkomen, corona is immers aan een groot herfstoffensief bezig. Een stressmomentje voor onze Francis die het digitale format niet onmiddellijk kan tevoorschijn toveren. Maar met wat hulp lukt het toch, oef… Rond de klok van 17u is onze groep volledig aangekomen. Hetis een blij weerzien met onze wandelvrienden. Traditioneel is de zenuwachtigheid rond de juiste WiFi code, want het mobieltje neemt wat tijd van ons allen tegenwoordig. Een “ Sign of times”… Het avondeten in het hotel is super: schnitzels à volonté! Het is duidelijk, we zijn in Duitsland. Er wordt heel wat bijgepraat aan tafel. Velen waren al lang wakker, dus het werd niet te laat voor we onze bedstee opzochten.
Zaterdag 30 oktober BLANKENRATH – KASTELLAUN (28km)
Onze ontbijttafel staat rijkelijk gevuld op ons te wachten bij het betreden van de eetruimte. Tiptop in orde, niets te kort. Zelfs wat schnitzels van de avond ervoor staan ertussen. Onze picknick kan hier ook gemaakt worden, ideaal dus. Om 9u startten we dan aan een toch wel redelijk lange etappe langs de Hunsrück. Na het verlaten van het dorp komen we al vlug in de bossen die in prachtige herfstkleuren gehuld zijn. Maar als we later in de open velden komen valt het op dat de wind in sterkte is toegenomen. 
Het landschap is nu overwegend lichtglooiend, al is er af en toe ook een “neepke bergop” te overwinnen. Ook vallen er enkele druppeltjes uit de hemel die zich beperken tot wat kleine buitjes. Ik hou de paraplu zelfs gesloten. Onze ploeg catering (Francis/Kurt) kan ons weer een pitstop aanbieden te midden van de velden. Terwijl we genieten van de vergezichten laten we ons een drankje smaken. Regelmatig is de trek van de kraanvogel te spotten, die in deze tijd van Scandinavië naar de Spaanse binnenlanden trekken om te overwinteren.
Ze vliegen in middelgrote V-formaties boven onze hoofden. Prachtig om te zien. We zullen dit de komende dagen nog meer zien.
Onderweg lopen we ook onder de bekende Hangseilebrücke Geierlay, die slechts in één richting toegankelijk is. Niet voor mensen met hoogtevrees! De groep is nu min of meer ook gehergroepeerd. In de namiddag beginnen de kilometers ook te wegen.
Gelukkig doorkruisen we het dorpje Bell, met een klein dorpscafeetje erbij. We gaan binnen.
We treffen er nog wandelaarsters uit de Limburg. Bij het buitenkomen is de hemel dreigend geworden, maar er is vooral een koude wind opgestoken. Brr … vlug naar Kastellaun nu. We slapen er in het alleraardigst hostel Schlummerkiste, die we op twee andere gasten na, voor ons ter beschikking hebben.
Een modern concept van overnachten, geen receptie bij aankomst maar zeker in orde. Een platenspeler en een platencollectie om U tegen te zeggen maken het een gezellig plaat(s)je. Er wordt een streepje muziek van Bob Dylan (LP Desire) opgelegd en daar straffen ze me niet mee. Het avondeten nuttigen we in een pizzeria op wandelafstand. Na deze lange dag mogen we een uurtje langer slapen. De wintertijd doet immers de volgende nacht zijn intrede.
Zondag 31 oktober KASTELLAUN – SCHAUSEMÜHLE (18 km)
Het ontbijt nuttigen we in een lokale bakkerij. Een legbatterij aan eieren, samen met spek en versgebakken broodjes geven ons de energie om alweer een dag te stappen. Onze broodjes voor onderweg worden ook hier klaargemaakt, het kan maar zo gemakkelijk zijn. De Hunsrück Steig brengt ons eerst naar de burcht die het dorp beheerst. Daarna volgt overwegend open veld met veel wind. 
Een jasje doet hier deugd, al mogen we nog steeds niet klagen van het weer. Het thuisfront meldt immers dat het daar pijpenstelen aan het regenen is. In de namiddag gaat het meer en meer het bos in en wordt op het laatst enkele kilometers de oever van een beekje (Baybach) gevolgd. Het tempo daalt door het avontuurlijke karakter van dit overigens prachtige deel van de tocht. Uiteindelijk bereiken we onze slaapplaats voor de komende twee nachten, “Die Schmausemühle”. Te midden van de bossen treffen we hier waarlijk een pareltje aan. Het weer is nog steeds voortreffelijk en voor we naar onze kamers gaan keuvelen we nog wat op het terras. Enkele forellenputten verraden al een beetje het hoofdmenu van de avond, forel dus. 
Al mocht de carpaccio van everzwijn als voorgerecht en de bokaal ijs achteraf er ook zijn. (Voila: zo weten de thuisblijvers ook dat we niet alle dagen schnitzels voorgeschoteld kregen.) Onder het eten wordt o.a. de techniek van het koe-kalven uitgelegd. We reizen om te leren en kennis is onze drijfveer. Het plaatsje is blijkbaar ook bekend bij de lokale bevolking, want het restaurant zit vol. Een verdiende nachtrust was het logische gevolg/einde van alweer een topdagje.
Maandag 1 november SCHMAUSEMÜHLE – OPPENHAUSEN (22 km)
Er wordt alweer een voortreffelijk ontbijt geserveerd, zodat we er weer tegenaan kunnen gaan. Kurt besluit om vandaag ook mee te wandelen, zijn blessure gaat de goede kant uit. 
Wat gisteren een avontuurlijk einde was van de wandeling blijkt slechts een voorproefje geweest te zijn van wat ze van daag op ons bord zouden leggen. Een infobord aan de start vraagt om “A call for very great surefootness and a minimum head for heights”. In het Maldegems: “niet voor mietjes”. Eerst worden we getrakteerd op een halve commandopiste langs de oever van het beekje. Alle spieren worden losgemaakt! Daarna volgt nog een stevig klimmetje als toetje. Zonder twijfel één van de mooiste stukken van de Hunsrück wat mij betreft, maar zeker niet voor effe een wandelingetje op zondag. 
In de namiddag wordt het parcours ietsje milder. Alhoewel de klim naar de imposante Ehrenburg, die de vallei overheerst, ook wel wat calorieën verbrand. Dan kwam er “een specialleke “… We lopen langs een oude hoeve waar we iets kunnen drinken. We mogen er betalen wat we willen “Voor het onderhoud van de gebouwen”. Er is wel nog wat werk voor die mannen en vrouwen die niet bepaald scherp staan. Het geheel houdt het midden ergens tussen een commune, café, therapeutische hoeve, krakers…. Enfin een bont gezelschap die er wel gelukkig uit ziet. Er moeten van soorten zijn denk ik dan. Leven zoals je zelf wil. Het eindpunt van vandaag is Gasthaus Tenne in Oppenhausen.
Een heerlijk kopje warme koffie doet hier deugd. Met taxi gaat het terug naar de Schmausemühle voor alweer de laatste avond van deze editie. Speciaal voor de thuisblijvers vermeld ik graag nog even het menu: een bordje gerookte forel, een heerlijk soepje, stoofvlees van everzwijn en een heerlijk lokaal gebakje. Asteblief! Op het einde van de maaltijd, als het restaurant alleen nog bevolkt wordt door onze groep werd ook een dankwoord gericht aan Johan. Hij zorgde er immers voor dat we al die jaren samen op stap konden gaan, nieuwe vrienden konden maken en prachtige wandelingen ontdekten. Alles was altijd “spic and span” voorbereid. 
Twee bevallige hostessen overhandigden een geschenk. Dank U wel nogmaals Johan, uit naam van de ganse groep. Hopelijk vergezel je ons nog vele jaren.
We doen een poging om de traditie van de novemberwandelingen verder te zetten. Thuisblijven is geen optie. Het klad heb ik je al voorgelegd, voor de afwerking zal ik nog wel eens raad vragen bij een Orvalleke of zo. Akkoord?
Dinsdag 2 november OPPENHAUSEN – BOPPARD. (18 km)
De laatste dag alweer van onze vijfdaagse… Time flies… Een stevig ontbijt alweer met alles erop en er aan.
Bij het naar buiten kijken valt het op dat er regen op komst is. Stipt om 9.00u zoals afgesproken gaan we met de taxi terug naar Oppenhausen om onze laatste etappe aan te vangen. Het is heel wat frisser en ondertussen vallen de eerste druppels. 
In die mate dat ik zelfs mijn paraplu openklap. Geen slechte beslissing zal later blijken want het zou meer en meer beginnen regenen. We klimmen enkele keren langs over de kammen die de machtige Rijn begrenzen. Het parcours lijkt sterk op dat van de Rheinsteig die we in het verleden ook al deden. Ietsje pittiger, al zal het feit dat het dag vijf is ook al meespelen.
Door de regen worden de paadjes ook een stukje gevaarlijker. Oppassen is regelmatig de boodschap. Safety first, always. De laatste klim brengt ons op een punt waar we een grote meander van de Rijn kunnen overschouwen, geflankeerd met wijnvelden. Er is hier ook een kabelbaan die helaas alleen in de zomer operationeel is. Het zou een schoon einde geweest zijn, zo in een gondeltje… Maar we moesten dus te voet afdalen. 
De allerlaatste kilometer vereiste alle aandacht. In het station van Boppard werd nog een laatste keer gehergroepeerd en een glas gedronken alvorens de terugreis naar huis aan te vatten. Alweer een folder met herinneringen die klaar is. Bedankt voor het gezelschap. Tot volgend jaar op de Ahrsteig!
Dino
Smokkelaars. Om onze appetijt voor de hutsepot een beetje aan te wakkeren gaan we eerst richting stad Brugge, waar onze huisgids Dino ons wat meer vertelt over het St Annakwartier, het rustige en meer volkse deel van Brugge. We gaan daarna ook eens langs de vesten om toch wat kilometers op de teller te hebben. We verzamelen om 14.00h aan de voorkant van het station.
natuurgebied met vijvers, knuppelpaden, een stalen uitkijkplatform over de vallei en vooral een ongelooflijke variatie aan groen. Aan de omgevallen bomen te zien heeft het hier onlangs nog flink gestormd. Na ruim 3 km komen we uit op het pleintje naast het Cultureel Centrum de Westrand in Dilbeek, “waar Vlamingen thuis zijn!”
boterhammen op aan de kerk maar een fietser wijst ons op het terras van de Merselborre, op de hoek van de Postweg en de Schaliestraat. Daarvoor keren we graag 100 m terug! 
Via het Distelveld ,de Gallatas – en Predkherenbossen wandelen we richting natuurreservaat Gulke Putten.
Er werd eerst even haltgehouden aan een grenspaal. Grenspaal? Jawel; de paal geeft de plaats aan van de voormalige grens tussen Eeklo en Maldegem, van voor de fusies in 1977, waarbij een stukje Adegem bij Eeklo terecht kwam. Maar even verder duiken we dus het Leen in. Het Leen, ooit eigendom van Graaf Gwijde van Dampierre (13eE) is eigenlijk een relict van een moerassig gebied. Het is er nog steeds vochtig, en dat zullen we geweten hebben. De talrijke muggen maken immers van elke gelegenheid gebruik om ons een steekje te presenteren. Mijn benen droegen nog enkele dagen de sporen van die beestjes, ik was immers in korte broek gestart… In een recenter verleden was dit Leen een plaats van en voor militairen, die hier ook wel wat sporen nalieten. De betonbaantjes en vijvers, om er maar twee te noemen bijvoorbeeld. Na heel wat interessante weetjes over fauna en flora doemt een metalen constructie voor ons op, die een uitkijktoren is. Terwijl enkelen het niet kunnen laten om eens naar boven te gaan, gaan de anderen alvast plaats nemen in het cafetaria ter plaatse, die nog net niet gesloten is. Het is immers een mooie zomeravond en een drankje smaakt dan wel.
Langs de oude militaire wegen gingen we verder toen we plots de geur van wierrook opvingen in onze neus. Bij een kapelletje van Maria hadden vriendelijke mensen uit andere oorden wat brood en wierook geplaatst, een gebruik die we kennen bij hindoes ter ere van de Goden. Samenleven kan eenvoudig zijn denk ik dan bij mezelf. Hadden maar meer mensen deze houding, het zou een paar oorlogen schelen. Ondertussen begon het wat te druppelen, maar de bomenrij langsheen het Schipdonkkanaal gaf ons gelukkig wat bescherming. Langs het Kanaal van Eeklo, die de Jachthaven eigenlijk is, bereikten we weer onze startplaats. Na het bedanken van Carlos voor de weetjes onderweg wordt nog iets genuttigd. De teller geeft 10km aan. Alweer een leuk en leerrijk tochtje!