Auteur: Freddy

De Novemberwandeling van vorig jaar bracht me onder andere in het Duitse Bundenbach, langs de mooie Huhnsrück wandelroute. We sliepen er toen twee nachten in Hotel Forellenhof. Toen reeds besliste ik dat ik er zou terugkomen als het eens paste, in dit puike hotel te midden van de natuur. Wel dat was nu in augustus al het geval.  Gezien mijn vrouw nu wat meer tijd had wou ze ook wel eens proeven van wat wandelgenot, dus koos ik voor een niet al te zware Huhnsrück etappe Herrstein-Bundenbach, die we vorig jaar ook in de herfst deden. Een goede introductie voor haar en als rodage voor de nieuwe wandelstokken. Waar vorig jaar de waard van het hotel ons vervoer aanbood moest ik hier beroep doen op een taxi naar het middeleeuwse Herrstein. De ochtendzon scheen mooi op de talrijke vakwerkhuizen die een prachtig decor vormde voor de start van deze etappe. De zon die we deze dag zoveel mogelijk moesten vermijden, er werd immers 30°C voorspeld. Gelukkig was deze tocht een afwisseling van zowel verkoelend bos en open ruimte, waar een toch redelijk stevige bries ons ook wat verkoeling gaf. We volgden de uitstekend aangebrachte huhnrück tekentjes op ons gemak en genoten regelmatig van het prachtig zomers landschap. Eerlijkheidshalve dien ik hier wel aan toe te voegen dat de herfst nog schilderachtiger was vorig jaar. De picknick die we meenamen van het hotel lieten we ons smaken. Alleen een terras om een pint te drinken ontbrak nog. Maar in de late namiddag na zo’n 16 km kwam de verlossing: een dordtlessend “Paulanerke”. We sloten de dag af op het buitenterras met wat Duitse gerechtjes, die de kok van dienst super lekker klaarmaakte. Veel kans dat ik nog wel eens passeer daar…

Dino

Wandelkaart:http://afstandmeten.nl/index.php?id=2721202

Een combinatie van GR 129, Uilenspiegelpad en GR 131.
Mijn wandelmaatjes kunnen om uiteenlopende redenen niet mee, dus kies ik voor een dicht-bij-huis-wandeling.

’s Morgens neem ik de bus richting Brugge. Aan de Katelijnepoort stap ik af. Direct al zit ik op GR, de 129. Ik volg de rood-witte streepjes onder de brug door terwijl een aantal bootjes in de zon liggen te wachten tot de brug open gaat. Langs de Brugse vaart gaat het verder, over het fietspad. Ik steek de Baron Ruzettestraat over en via Meulestee (ja, ook hier) en de Abdijenroute kom ik aan het AZ St. Lucas dat ligt te blinken in de zon. Ik volg verder het fietspad en word regelmatig opgeschrikt door belgerinkel. GR gaat rechts en zo kom ik in Ver Assebroek. Het is nog te vroeg voor een aperitief in de plaatselijke brasserie, maar op het pleintje eet ik toch een boterham. Daarna verder langs GR 129, die een fikse ommetoer volgt buiten vroeger. Met de Smokkelaars volgden we hier vorig jaar nog een deel van de route, toen bij stormweer.

Na een stuk asfalt en kassei kom ik aan kasteel Ten Torre. Ten tijde van WO 2 sliepen de Duitsers hier en was gans het gebied sperzone. Heden ten dage zijn alle dreven in de buurt afgesloten met hekken en verbodstekens, wolfsklemmen en schietgeweren!; zouden er hier nog enkele van die Duitsers verstopt zitten?

In de dreven loop je door mul zand, het strand.

Tegen de middag ben ik in de Zandberghoeve. Het hek is open dus ik waag het er op. Na een paar keer roepen daagt de uitbater op. Hij geeft me iets te drinken; ik heb gans het terras voor mij alleen. Wegens de veranderde coronaregels diende hij 300 gasten te annuleren voor het komende weekend. Mijn eenzame trappist zal dat niet goedmaken. Er volgt nog een mooi stuk tot we de grens naar Maldegem overgaan. In de Veldhoekstraat kom ik op de vernieuwde GR 131, al altijd de asfaltkampioen! Ik volg, kilometers Veldhoekstraat, daarna kilometers Veldstraat. Geen boom, geen bankje in de schaduw. Bij een paardenboerderij staan een aantal tenten opgesteld. De kindjes spelen aan de overkant in een groot zwembad. De boer van het naastgelegen veld vond het blijkbaar nodig om net nu beer te voeren. De kindjes zullen goed slapen vannacht.

Ik vorder steeds langzamer, geen schaduw, geen bankje… Voorbij de viaduct, langsheen de 

N 9  vind ik bij het eerste huis een plaatsje in de schaduw op een muurtje over een gracht. Even de beentjes laten hangen, een druifje eten, eventjes bekomen in de schaduw. Na ruim een kwartier kan ik verder en raak ik rond drie uur thuis. Alles af en de douche in…

Nooit gedacht dat de hitte en asfalt zo’n invloed konden hebben.

[Diavoorstelling tonen]

1 2 ►

Wandelkaart: http://afstandmeten.nl/index.php?id=2716443

Wandelen in tijden van corona en hitte.

Er waren eens 10 dappere mensen, 10 dappere stappers, waarvan 4 nieuwe stappers en die zouden 3 dingen doen op één dag nl. een tocht maken, anderhalve meteren – nieuw werkwoord voor Van Daele dit jaar- en de hitte trotseren. Het was een makkie met z’n tienen.

Het was uitkijken naar weer eens een dagwandeling te maken met de Smokkelaars,dit leek reeds een eeuwigheid geleden.

We hadden een mooi uitgestippelde tocht op papier en GPX gekregen van Luc; waarvoor dank.

Steeds zagen we de tekens van rood-wit (GR)of rood-geel ( Tijl Uilenspiegelpad) om ons te leiden. We gingen van Retranchement langs de oude wallen naar het kleine pittoreske Sint Anna ter Muiden nabij Sluis. Mooi opgeknapte huisjes, waarschijnlijk veel buitenverblijfjes van Nederlanders, Belgen of Duitsers, deden ons een toertje maken in het kleine gehucht. Op tijd en stond toch wel een stoppen om een natje te gebruiken terwijl het nog een beetje fris was om te drinken. We deden verschillende keren haasje over met de landsgrenzen. Voor de grens met Nederland kregen we een eerste stop in zicht; een boerderij “ De Tramroute”, één maand geleden geopend. We konden er een frisse pint of iets anders nuttigen. Mooie horeca+ hoeve winkel, splinter nieuw en vriendelijke eigenaars; we lieten er een telefoon nummer achter; je weet wel die corona opsporing. 

We wandelden verder tot we aan de nieuwe oversteek van de geul van het Zwin kwamen; de zoute zeelucht: fantastisch. Op een verhoogde berm, weg van de vele (teveel) fietsers, konden we zowel rechts land inwaarts, en links naar de Noordzee toe genieten van de slikken en schorren bij laag water. Eens weer op Nederlandse bodem konden we de vele kleurrijke zonnebaders op het strand, afstand respecterend zien genieten. Voor ons was het warm maar eens in Cadzand Bad aangekomen hadden we een koel drankje nodig, verdiend. Het weisbier (0.5l) ging er bij sommigen vlot in.

Kom op nog 4 km en we zijn terug aan de start; eerst een stuk de Kanaalweg volgend en aansluitend de oude stadswallen route van het Retrachement. 19.8km op de teller. Mooi,mooi! Tijd voor een verfrissing.

Het was te doen geweest en zonder afhakers! Zeker een tocht om eens opnieuw te doen bij koeler weer: herfstwandeling? Niet te ver van huis op zondag eens?

Martine

[Diavoorstelling tonen]

1 2 ... 5 ►

Een telefoontje brengt me op de hoogte dat er weer een wandelingetje zal doorgaan op zondag in een kleine bubbel. De corona maatregelen laten immers nog altijd niet toe om wat breder te gaan, maar de wandelkriebels zijn er wel. Weer blijven we in de buurt en zoeken het niet te ver. We verzamelen met een 6-tal stappers aan de Filosoof te Maldegem waar het terras verassend vroeg al bijna vol zit, ondanks het vroege uur. Het goede weer zal er wel voor iets tussen zitten denk ik dan.

De klokken van de St Barbarakerk verraden dat de mis begint. Kurt brengt ons naar de startplaats aan het voetbalplein te Ursel, dat er mooi bij ligt trouwens. We starten onder een stralend zonnetje en gaan richting, wat dacht je, Drongenhoed. Kurt kent de streek als zijn broekzak. Hij vertelt ons over bosjes die hij zelf hielp onderhouden en aanleggen. We horen zware motoren van vliegtuigjes boven onze hoofden. Onze wandeling brengt ons richting het vliegveld van Ursel. We lopen langs iets wat je net geen volwaardige verkaveling mag noemen. De dienst ruimtelijke ordening heeft hier duidelijk op een dwaalspoor gezeten in het verleden… Dit hele gebied getuigt van een jarenlange moeilijke oefening die hier gemaakt wordt tussen natuurbeheer, landbouw, vliegveld, militaire doelen, openbare- en privébelangen. Aan de startbaan wordt een eerste pitstop gemaakt alwaar een dreupelke en een droog worstje soldaat worden gemaakt. Het smaakt. We hebben immers ons rugzakken voor iets mee hé! Een bord leert ons dat hier een zeldzaam en bedreigd plantje, de Blauwe knoop, staat.

Dan terug de bossen in. Een Vlaamse gaai fladdert op. Er wordt opgemerkt dat dat tegenwoordig gewoon “gaai” genoemd wordt. We wandelen om te leren… Ook de ree en hert, hier talrijk aanwezig kruisen ons pad.

Even later bevinden we ons in een weiland tussen de koeien. Ze bekijken ons en wij hen… We lopen langs de overwoekerde Driesbeek die hier nog originele meanders heeft. Veel beken van die grootorde zijn in de loop der tijd rechtgetrokken of zelfs ingebuisd. Af en toe met alle gevolgen van dien.

Langzaam begint het nu rond de middag te draaien. We gaan richting de bouwwerf die Kurt zijn huis momenteel is voor het middagmaal. We zetten ons lekker buiten waar ons een heerlijke enchillada wordt geserveerd. Een “salavlaagske” regen kan de pret niet bederven. De wind is ondertussen ook al flink aangewakkerd. Een parasol kiest zowaar het luchtruim. Na het middagmaal steken we wat op over de geschiedenis van de volkse wijk Westvoorde, waar krulbollen bijna de status van religie bekwam. Een klein monumentje (zie foto) herinnert ons daaraan. Ook wanneer we weer de bossen induiken zien we nog restanten van bolpleinen. De Lange Dreef brengt ons nu richting Kleit waar we bij Briek nog even rusten. Er wordt beslist om eens een stukje “rechte lijn” tocht te doen. We gaan door de mais die hier en daar toch al manhoogte bereikt heeft richting Krommewege, en zo terug naar onze startplaats waar we nog even napraten. De teller staat op 18 km en het deed deugd. Bedankt aan de initiatiefnemers!

Dino

Steven Clays medewerker van Trage wegen heeft onlangs les gegeven over het maken van wandeling of fietsentocht. Wie er niets van kent kan inspiratie doen om zelf een wandeling of fietstocht te maken.  Deze opleiding is een onderdeel van het geweldige www.de-uitstap.be

http://afstandmeten.nl/index.php?id=2674842

De startplaats was aangekondigd als het kruispunt van de Urselweg en de Hoge Branddreef. Maar het was een prachtige zomeravond, en jawel, de zeer nabije afspanning “De Salastraete” bleek open na een lange corona sluiting. Dus werd er door velen alvast iets genuttigd op het leuke terras. Maar stipt op het afgesproken uur vertrok een “bubbel” van 19 stappers voor een verkwikkende en mooie avondwandeling van een kleine 10km die onze gids van dienst Freddy uitgestippeld had. Na amper 200m duiken we reeds een dreefje in en lopen we langs één van de spaarbekkens die Kleit moet beschermen van wateroverlast tijdens natte periodes. De prachtige wolkpartijen samen met het riet aan de oevers levert alvast een mooi plaatje op. Onze fotograaf van dienst Johan legt het vast. We zien de Kampel voor ons opduiken. Onze wandeling brengt ons tot op het hoogste punt van Maldegem, en dat is 28m. ’t Zou zomaar een quizvraag kunnen zijn. We hebben nu een prachtig zicht op Kleit, waarvan de toren van de Sint Vincentius a Paolokerk zich in de verte schitterend laat zien, in een mooi contrast met het verse groen en weilanden. Het doet zowaar enkelen laten denken aan een beeld uit de Voerstreek. Schoonheid ligt soms voor het rapen in onze eigen achtertuin…Enkele oude schuren herinneren aan een lang “vervlogen” verleden, dat helaas niet zo rustig was. Want ooit had je hier ook zicht op het oorlogsvliegveld, nu het huidige industrieterrein. Langs rustige straatjes gaat het weer richting Urselweg waar we weer een dreef inslaan die velen nog nooit bewandeld hadden. Tijdens het wandelen wordt er veel bijgepraat. Carlos leert me woorden als witte kolle, glanshaver, timoteegras… ja jong, een mens leert altijd bij! Zijn uitgebreide kennis van de natuur spreekt me aan en dus luister ik maar wat al te graag. We zagen ook wat fauna gedurende deze tocht. Vlugge hazen, een timmerende specht, een buizerd passeren de revue. We komen langs de open kampeerplaats die Maldegem rijk is. Er brandt een kampvuurtje en er staat een tentje. Het is duidelijk zomer… Ooit sliepen we hier ook eens een nachtje met een groepje Smokkelaars. Het is nog steeds aangenaam warm en het einde van de wandeling kwam in zicht. We begeven ons terug naar het terras om bij een frisse pint nog even na te praten. De vriendelijke herbergier Johan biedt ons zowaar nog een slaapmuts aan! Zie je wel dat de wereld nog niet helemaal om zeep is!
Dino.

[Diavoorstelling tonen]

1 2 ►

De coronacrisis en de daarbij horende sluiting van zowat alles, noopte velen onder ons veel meer thuis door te brengen dan gewoonlijk. Om toch wat afwisseling in onze bezigheden te brengen moest er dus creatief met onze tijd omgesprongen worden. Bij velen werden zo de wandelschoenen (terug) uit de schoenkast gehaald en werd er op uit getrokken in de nabije omgeving. Dat er daarbij niet alleen een blokje om gewandeld werd, werd al vlug duidelijk. Tal van vergeten of minder bekende wandeltrajecten in onze gemeente werden herontdekt. En dat ontging ook wandelclub “De Smokkelaars” niet want zij zagen de voorbije weken het aantal bezoekers op hun site spectaculair toenemen. Dat zijn mensen die de smaak te pakken kregen en de wandelmicrobe opdeden.  Op hun site (www.smokkelaarsmaldegem.be) kun je een aantal leuke wandelingen vinden die iedereen wel aankan. Die wandelmicrobe is trouwens heel wat gezonder en leuker dan dat verdomde corona virus. Een aantal onder hen plaatsten zelfs reeds een foto en/of ervaring op sociale media of stuurden deze door naar het bestuur van de wandelclub, die het met zijn meer dan 50 jaar bestaan in Maldegem allemaal graag ziet gebeuren! Heb jij ook een leuke foto van tijdens één van die wandelingen, dan horen en zien we het graag. Stuur dus je foto’s maar door naar freddyderycke@gmail.com en als je het goed vind plaatsen we die dan op onze site. Misschien zien we je dan ook wel terug na de coronacrisis op één van onze activiteiten. Altijd welkom!

Een Smokkelaar (DL)

Op mijn Whatsapp account werd ik onlangs uitgenodigd om er eens goed in te vliegen met de wandelschoenen. Er zou in het Sinksenweekend 2×30 km gewandeld worden in beperkte groep. Kwestie van toch een beetje afstand te kunnen houden. Al gauw bleek de interesse groot, zodat ik enkel de zondag mee kon. Met een klein groepje van 5 (waarvan 4 Smokkelaars!) fietsen we in de morgen richting Donk waar we ons stalen ros bij een bevriend koppel kunnen achterlaten. Onze tocht duikt de Ziltedreef in en al vlug bevinden we ons in weilanden en dreven. Alles ligt er kurkdroog bij. Bijwijlen doet het mulle zand in de dreven aan een strand denken. Het wandelt ook een stukje lastiger. Het is de laatste dag van de klimatologische lente, maar de zon schijnt al was het midden in de zomer. Onze tocht flirt met de Maerland fietsroute en brengt ons naar Vivenkapelle. Vandaar gaat het langs kalme wegen richting Damme.  We laten ons een hoeveijsje smaken die we uit een automaat halen. We lopen langs de vesten van Damme. De toren vormt een schitterend contrast met de helblauwe hemel. We verlaten Damme. We komen regelmatig rood witte markeringen tegen van de ons welbekende Grote Routepaden. Even buiten Damme wacht een klein catering team ons op met een frisse pint, die we ons laten smaken. Ze hebben ook voor een heerlijke koude pasta gezorgd. Super service, in tijden waar “een terrasje doen” geen optie is! We behouden wel onze afstand. Een buizerd cirkelt majestueus boven onze hoofden. Hij maakt gretig gebruik van de thermiek en gebruikt dus nauwelijks zijn vleugels. Na deze stop wordt er van het pad afgeweken en experimenteren we even langs een naar ons inzien interessante afslag in de richting van het kanaal. Al gauw staan we midden opschietende mais… Gelukkig laat een vriendelijke man ons door zijn tuin gaan zodat we niet hoeven terug te keren. We lopen een eindje langs het kanaal, waar een verfrissende bries deugd doet. We verlaten het kanaal weer langs een rustig straatje die deel uitmaakt van de Riante Polderroute. Langzaam gaat het weer richting Donk. Maar weer komt het catering team in beeld die ons verwennen met een “chocomoeske” en een frisse pint.  Na dit korte intermezzo gaan we langs een zogenaamde “spookdreef” terug richting Donk. Als we weer bij onze fiets aankomen hebben we en kleine 30 km in de kuiten. En zo was er weer een dag voorbij in corona tijd zie!

Dino

Velen leden van ons stappen de dodentocht.
Hier wat meer info.