Auteur: Freddy

4 september was al een tijdje aangekondigd als de dag dat we naar de Kalmthoutse Heide zouden gaan. Even was er twijfel of dit wel zou kunnen doorgaan. De droogte van de afgelopen maanden zorgde immers voor een krukdroge flora met het daaraan recht evenredige brandgevaar. Maar na controle bleek dat de toegang tot de heide niet verboden was. Enige waakzaamheid werd wel aangeraden en de zgn. “Code Rood” was van kracht.

Met de trein ging het richting ons startpunt: station “Heide” in Kalmthout. Onderweg waren we in Sint-Niklaas getuige van een kleurrijk schouwspel. Talrijke luchtballonnen kozen er samen in  de ochtendnevel het luchtruim in het kader van de aldaar gehouden Vredefeesten. In Berchem moest er overgestapt worden maar er was wel even tijd voor een lekker bakje koffie.

Een spraakzame treinbegeleidster bleek van “Heide” te zijn en wees ons alvast de juiste richting aan om onze tocht aan te vatten. Al gauw liepen we tussen de bomen in een rechte lijn richting informatiecentrum “de Vroente”, onze toegangspoort tot de heide. We kozen er voor een uitgepijld pad “Ree”. Dit pad zou de hele dag onze leidraad worden. Wel hebben we hier en daar van het pad afgeweken om het mulle zand te vermijden. In de warme temperaturen die nog steeds heersten is wandelen in zo’n omstandigheden immers nogal corvee zoals ze zeggen. Vergelijk het maar met wandelen in de duinen.

Ik had op voorhand al een wandelkaart aangeschaft, maar die bleek algauw overbodig. De elektronica deed ook zijn in de wandelsport zijn intrede, en daardoor werd onze wandeling constant gemonitord op digitale wijze. Waarvoor dank.

September werd speciaal gekozen als periode voor deze wandeling omdat in deze tijd de heide normaal in volle bloei staat en purper kleurt.  Deze typische purperen kleur komt van het plantje met de mooie naam “Erica”, in ons dialect ook wel “krak” genoemd.  Maar ook hier had de natuur te lijden onder de droogte waardoor de bloei al midden augustus aanvatte en bovendien ook minder uitgesproken was dan normaal. Gelukkig was er hier en daar wel nog wat van te zien.

Na enkele kilometers werd een eerste stop ingelast om te genieten van het zgn. “Stappersven” waarvan de waterstand heel wat lager stond als normaal. Het uitzicht was hier ronduit prachtig. Ik was ooit aan het Naivasha-meer in Kenia en voorwaar: de gelijkenissen zijn er. Wel wat minder nijlpaarden natuurlijk.

Onze middagpauze hielden we in het lommerte. De temperatuur was immers al flink opgelopen nu. Nee, herfst was het beslist nog niet…We beslisten hierdoor ook om de tocht iets in te korten. Maar was het nu 18, 20,22 of 23 km?? Het geloof in de juistheid van de elektronica werd hier op proef gesteld. Maar Aimée, onze man van de kust, bracht telkens uitsluitsel.

Ook onze twee nieuwe leden Danny en Kurt deden het prima. Een eerste keer meegaan in deze omstandigheden, dat kan tellen. Na zo’n 25km kwamen we terug aan de Vroente. De horeca was nu geopend en een welgekomen pint lieten we ons smaken. Ze moesten het ons geen twee keer vragen! Er restte ons nu enkel nog een korte rechtelijntocht terug naar het station. Alweer een geslaagde wandeluitstap die waarschijnlijk ook in de winter mooi moet zijn.

Dino

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=1433&kmStep=5&metric=mi

Na ruim een maand zetten we onze wandeling verder. De heenreis gaat vlot en kwart over tien starten we aan het station van Dinant.

We blijven aan deze kant van de Maas en lopen verhard tot aan het Maison Leffe, gaan langs het gebouw dat een opkuis dringend kan gebruiken. We stappen op een paadje boven het dorpje Neffe, onder de brug van de autostrade door en steken In Anseremme de Maas over via het sas. Hoog tijd voor een boterham. 

We steken de Lesse over en volgen dan stroomopwaarts, langzaam hoger door de bossen.

We dalen, steken weer de Lesse over, voorbij restaurant le Moulin en een grote camping ernaast en volgen de blauwe rechthoekjes door bos en later open veld tot we bij Freyr terug op de grote weg komen. De brasserie is open, we zijn er helemaal alleen. De afdaling naar de Maas is moeilijker dan we ons konden herinneren; voor ons toch. Een jong koppeltje, klimmers, slentert naar beneden. Zij, met grote rugzak, op teenslippers, nagels mooi gelakt, hij met een grote tas over de schouder, op espadrilles.

Door de weiden langs de Maas gaan we verder. We snijden een stukje af en volgen het rood-wit van de GR 126 bergop, door een holle weg vol keien. We komen in de velden nabij Falmignoul en blijven langs de GR 126, volgen brede paden door de velden, later door bos. Bij het kasteel van Walzin komen we opnieuw bij de Lesse. De eerste kajakkers zijn al op post.

De GR 126 blijft de enige optie, eerst langs een breed pad, later een smal kronkelend weggetje. We sleuren ons over enkele spoorwegbruggen, laten een bar, schuilhut langs de Lesse links liggen( de trein wacht niet) en stappen verder naar Gendron. Op minder dan een kilometer voor het station komen we naast de spoorweg en zien we de trein voorbijrijden. Gelukkig is er aan het station een chalet, met groot terras, én eten én drinken.

De terugreis verloopt heel wat minder vlot. Spoorlopers zorgen in Brussel Zuid voor een vertraging van 51 minuten!

Deze wandeling is terug te vinden op de website van wandelclub Schampavie onder de titel “Dwars door België”.

Wandelkaart:https: //afstandmeten.nl/index.php?id=3187767

In onze “Dwars door België” reeks zijn we ondertussen al in Dinant.

De heenreis had wat voeten in de aarde. Bijna waren we ook weg zonder Jef.

We zagen hem staan in Brussel Noord op het perron. Maar in Brussel Luxemburg misten Roland en ik  onze aansluiting en kwamen we weer alle drie samen. Gelukkig was er twintig minuten later weer een trein naar Godinne.

Van het station klimmen we gestaag naar een punt hoog boven de Maas. In de diepte zien we het sas met de voetgangersbrug liggen. De afdaling is steiler dan de klim maar we raken heelhuids beneden. We klimmen terug de vallei uit naar Warmant en Haut-le-Wastia. De naam zegt het zelf. In de stukken bos heeft ook hier de storm huisgehouden. We stuiten af en toe op wegversperringen en de regen van de afgelopen dagen zorgt voor de nodige modder. De dorpjes zijn piepklein, cafeetjes onbestaande, dus picknicken we in de vallei van de Molignée op een aantal grote stenen. We volgen een stuk de GR 129. Nabij de ruïnes van het Chateau de Montaigle vloeit de Flavion in de Molignée.

We volgen de eerste stroomopwaarts, langs de indrukwekkende “Rocher de Montaigle” tot we op privéterrein terecht komen en gedwongen worden om hogerop te gaan, rond het domein heen en terug naar de Flavion. We volgen tot in Weillen, met mooi kerkje. Hier besluiten we om een stuk af te snijden. Met als gevolg…. een paar kilometer asfalt! We hebben wel een heel mooi vergezicht met dreigende wolken erboven. Die zorgen voor een aantal hagelbuitjes.

We bereiken de rand van Dinant. Nemen nog een korte pauze en dalen dan af. In Dinant is er een noodbrug over de sporen. Ze zijn volop bezig om de weg en spoorwegovergang te herstellen na de vloedgolf die vorig jaar de stad teisterde.

Schoenen wat opkuisen in een plas, nog een trappist in een café rechtover het station en de trein op.

Uiteindelijk ben ik om 22.30 uur thuis met 28.3 km bij op de teller en ruim 40000 stappen.

Beste leden,
Als voorzitter en namens het bestuur, wil ik jullie op de hoogte brengen van de werkende kern van de Smokkelaars.

Enige jaren terug werd ik voorzitter om Anne Mie De Vuyst op te volgen. Zij wilde tijd vrijmaken om horizonten te verkennen samen met haar echtgenoot. Ik was reeds een tijdje lid van het bestuur. Ik wil jullie bij deze het veranderde bestuur eens voorstellen.

3 Personen die vroeger meehielpen maar nu nog enkel lid zijn: Luc Maenhout,  William Vyncke en Guido Stro, bestuurslid van het eerste uur, was secretaris en heeft zijn werkzaamheden overgedragen. Ik wil deze personen en hun echtgenotes nog eens bedanken voor hun jarenlange inzet voor onze wandelclub.

Er is ook een nieuwe medewerker/bestuurder: Kurt Van Gaever. Hij wandelde meerdere jaren mee met ons en wil zich nu actief inzetten bij de organisatie van onze activiteiten. Welkom.

Samengevat bestaat het bestuur uit:
Dino Lateste, Kurt Van Gaever, Luc Dauwens (en helpende echtgenote Rita Herrebaut), Freddy De Rycke: verantwoordelijk voor website en  nieuwsbrief, Johan Maenhout die penningmeester is en gelegenheids kok voor onze vereniging, Patricia De Waele: onze nieuwe secretaris  en mezelf.

Hopend jullie op één van onze activiteiten te zien in het nieuwejaar 2022, het allerbeste toegewenst en een goede gezondheid,  groet ik jullie.

We zullen doordoen: het virus en zijn varianten krijgen ons niet klein!

Martine D’hooge

 De meesten onder ons stappen al jaren mee op deze jaarlijkse, fantastische Novemberwandelingen, al jaren kortweg gekend onder de noemer ‘Nà Deutsland’. Het is een vaste ankerplaats geworden in onze jaarlijkse agenda. Het eerst vallende blad doet ons al meteen smachten naar die jaarlijkse, magische groen-geel-, oker- en bruingetinte beleving. Maar dit jaar is het even anders…

Hij heeft het zelf al jaren aangekondigd : ‘Eens 65 stop ik ermee. Dan moet er iemand anders de organisatiefakkel van deze tochten overnemen!!’. 

Eens zou die dag er komen en vandaag is die dag aangebroken dat Johan er een punt achter zet en de scepter doorgeeft aan de volgende generatie.

Voor zover ik begrepen heb, is begin de jaren ’90 Johan, samen met zijn broer Luc, gestart met een meerdaagse trip. Het volgende jaar heeft Jozef hen vervoegd en is de groep langzamerhand uitgebreid. Daar België te klein en te bekrompen leek, gingen jullie over de grens neuzen in het toch maar kleine Luxemburg, tot Duitsland in het vizier kwam.

Van Dino hoorde ik hoe hij, een 10 jaar terug, steeds opnieuw na het zomerkamp met de KSA-oudleiding, al reikhalzend uitzag naar die als het ware magische ‘Wandeling in Duitsland’. Verleid door die epische verhalen stapte ikzelf mee vanaf de voorlaatste Rheinsteigtrip; ook voor Kurt toen de Maidentrip. Ook mij liet het sindsdien niet meer los en stapte ik maar al graag mee in dit fantastische verhaal; mijn ongeluksjaren buiten beschouwing gelaten…

30 jaar heeft Johan zich ingezet om elk jaar opnieuw deze trektocht op poten te zetten, een niet te onderschatten opdracht om : 

1/een wandeltraject uit te stippelen, 

2/dit te matchen met een slaap- en eetgelegenheid in de buurt, 

3 zonder de verplaatsingen per openbaar vervoer te vergeten 

+ 4/alle administratie en correspondentie van dien.

We weten dat het vervoer per trein niet altijd van een leien dakje liep, maar toch hield Johan aan zijn eerbare principe om, omzeggens alle verplaatsingen, per openbaar vervoer te organiseren.

Johan, van ons allen een hartelijk dank voor al die jaren onverdroten inzet om ons, keer op keer, een unieke ervaring in die prachtige herfstomgeving te verzekeren, rijkelijk aangevuld met de vrijwel altijd smakelijke portie spijs en vrijwel altijd rijkelijk stromende portie drank. Je kan nergens ter wereld nog een sierlijk glas Weis- of Weizenbier in de hand nemen, zonder weg te dromen in die Duitse Herfstsfeer. En zeker niet te vergeten : die ambiance met onze olijke Oli, de komische noot van peetvader André, het niet altijd duidelijke georakel van Briek, de rake opmerkingen van Nonkel Dino.  Met een gepaste, Maldegemse kwinkslag wist je vaak hoe de ambiance tot een nieuwe lachsalvo aan te zwengelen.

Ik veronderstel, en hoop althans, dat je nog wel enkele jaren zult meestappen met ons en zo kunt genieten van uw zogezegde ‘2^de pensioen’, nu je ook voor die zenuwslopende reisorganisatie niet meer moet instaan.

Het moment is gekomen om Johan te eren voor die jaren feilloze organisatie.  

Diverse mensen in de groep stelden dan ook voor Johan vanavond in de bloemetjes te zetten. Aangezien we hem van alle gesleur met dienen boekee willen besparen, en we hier nu toch al in een dergelijke, prachtige geel tot okerbruine omgeving hier rond dit hotelletje zitten, zou ik wel willen voorstellen dit moment hier, in deze magische omgeving, voor de rest van onze dagen te blijven associëren met dit eerbetoon aan onze wandelgids. 

Ter compensatie zullen onze 2 hostessen van dienst hem nu een cadoke van ons allen aanbieden.

Ik stel voor dat elkeen voor de rest van de avond nog eens gaat delven naar anekdotes en herinneringen aan onze herfsttochten in deze contreien.

Johan, we hopen jouw pionierswerk in dezelfde lijn, met dezelfde ijver en met hetzelfde enthousiasme te kunnen voortzetten. 

Nogmaals dank, voor die onverdroten inzet, al die jaren lang. 

MERCI JOHAN, MERCI JOHAN, MERCI… MERCI J… 

 

In november 1992 besloten Johan en zijn broer Luc een weekendje te gaan wandelen in de Ardennen. Het werd een tweedaagse wandeltocht en het Novemberweekend was geboren. Het volgende jaar was 1993 en ik had de eer om het tweede Novemberweekend in een lange rij te mogen meestappen. Met een te licht en te waterdoorlatend regenvestje, broek en schoenen uit mijn legertijd en een geleende rugzak was ik, dacht ik toch, uitstekend uitgerust om van Spa in drie dagen naar Vielsalm te stappen. Die legergetten vielen serieus tegen. Te dunne zolen, zodat ik pijnlijk kennismaakte met vele Ardense puntige steentjes. Voor de eerste overnachting in Sart-les-Spa werden we onderweg opgehaald door de hotelierster met haar BMW (zo zie je: toen al was alles piekfijn voorbereid). De tweede overnachting was voorzien in een vakantiecentrum van de sossen in Malmédy. Wat hebben we geleerd in Malmédy: een lidkaart van de juiste vakbond kan soms handig zijn; dus vergeet deze niet mee te nemen.

Bij aankomst in Vielsalm was ik er klaar mee: dit was mijn eerste en laatste driedaagse novembertocht geweest. In een piepklein cafeetje, tegenover het station van Vielsalm, heb ik genoten van mijn eerste Orval ooit (voor mij nu nog altijd de beste Trappist).

Vanaf de derde Novembertocht in 1994 groeide de groep en ook mijn uitrusting was iets verbeterd (1ste paar wandelschoenen van Technica, gekocht bij Bourgeois in Oostende). Mijn voornemen na de tocht van 1993 om het voor bekeken te houden was ondertussen vergeten. Het is nu 28 jaar geleden en ik heb alle tochten meegemaakt.

Al vlug werd de driedaagse een vierdaagse (en als het kon of nodig was een vijfdaagse). De jaren daarna wisselde het aantal deelnemers per editie. Enkelen kwamen erbij en bleven daarna weg. Anderen kwamen erbij en werden vaste klanten.

Vanaf 2008 werd de grens overgestoken naar Duitsland, een land met een oneindig aantal prachtige wandelroutes. Zo liepen we de Eifelsteig, de Mosel Hohenweg, de Rheinsteig en de Saar-Hunsrücksteig.

Tijdens de laatste tocht in de Hunsrück werd waardig afscheid genomen van organisator Johan met een toneeltje, enkele toespraakjes, geschenkjes en een toost. Nu heeft hij het organiseren overgelaten aan de (iets) jongere garde maar hij gaat wel nog mee om ook eens zorgeloos mee te stappen. Zijn visie: op het juiste moment een stap opzij zetten en de jongeren het roer laten overnemen. Dat is de beste garantie voor het voortbestaan van zoiets prachtig als de Novembertochten. En gelukkig zijn er jongere medestappers die er alles aan zullen doen om het even goed te doen als Johan. Daarvan is iedereen overtuigd.

Johan slaagde elk jaar erin zowel de tochten in België als in Duitsland subliem voor te bereiden. De routes waren perfect uitgestippeld, overnachtingen, eten en drank waren er altijd op het juiste moment en in juiste hoeveelheden (alhoewel, sommige hoteliers of café-uitbaters zijn nu nog hun voorraad Weizenbier aan het bijvullen).

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die ooit meeging dankbaar is voor wat Johan heeft gedaan voor zijn Novembertochten en omdat ze het mochten meemaken.

Bedankt Johan!

Bij deze nodigen we je uit om je lidmaatschap  voor “de Smokkelaars” te vernieuwen en zo onze werking te steunen voor het komende jaar.

Lid worden van  “de Smokkelaars” kost slechts 15€ / jaar. 

Wat krijg je voor 15€?
–  gratis deelnemen aan alle wandelingen.
–  korting bij de eetfestijnen (stoverij/hutsepot,…), ook voor de niet wandelende gezinsleden (man/vrouw/kinderen)
–  één (1) persoon van het gezin is verzekerd door Gezinssport Vlaanderen (*)-  een driemaandelijks tijdschrift ‘Hup’ met info over de activiteiten die Gezinssport Vlaanderen aanbiedt, over het vakantieaanbod van Gezinssport Vlaanderen, over de cursussen met betrekking tot de verschillende sporten.
vermeld je naam op de overschrijving

Bijkomende (wandelende) gezinsleden:
Per bijkomend wandelend gezinslid ouder dan 18 jaar  betaal je 10 € extra  voor de verzekering (*) . 
Per bijkomend wandelend gezinslid onder de 18 jaar betaal je 7 € extra voor de verzekering (*) . 
bv. man en vrouw wandelen en willen beiden verzekerd(*) zijn = 15 + 10 = 25.
Vermeld al je namen op de overschrijving.

Uitbreiding  van de verzekering ook voor activiteiten niet georganiseerd door de Smokkelaars (24 op 24 uur-verzekering (**)) 
Wenst je een 24 op 24 uur-verzekering  voor één persoon dan betaal je 30 € in totaal.
Wenst je een 24 op 24 uur-verzekering  voor het volledige gezin dan betaal je 50€  in totaal.
Vermeld al je namen op de overschrijving + “verzekering”.

Reeds verzekerd bij andere club?

Ben je reeds verzekerd (*) via een andere club aangesloten bij gezinssportvlaanderen of via een wandelfederatie zoals wandelsportvlaanderen,  dan betaal je enkel 5€ voor de clubwerking .
vermeld je naam op de overschrijving + “lid”
(*)  een  verzekering voor lichamelijke ongevallen en burgerlijke aansprakelijkheid voor elke wandel- en fietsactiviteit, verplaatsing van en naar de startplaats inbegrepen. 
Deze verzekering geldt ook voor activiteiten van andere clubs die aangesloten zijn bij Gezinssport Vlaanderen.
(**) een verzekering tegen lichamelijke ongevallen tijdens wandelen, fietsen, joggen, fitnessen en zwemmen zowel in clubverband als privé.

Terugbetalingen mutualiteit:
De meeste mutualiteiten betalen je lidgeld (15€ per persoon) integraal terug. Zo kost je aansluiting eigenlijk niets.
Na betaling van je lidmaatschap bezorgen wij je een attest voor de mutualiteit samen met je Gezinssportlidkaart.
Info hierover vind je op de website van je mutualiteit.

Overschrijvingen:
Stort het bedrag  op rekening van De Smokkelaars Maldegem, Oude Gentweg 55A, 9990 Maldegem. Iban: BE470010 4894 6680 Bic GEBABEBB. Vergeet je naam niet te vermelden.
Heb je vragen over het lidmaatschap of wens je je gegevens aan te passen kan je een mail sturen naar: patriciadew@hotmail.com

Nog niet zeker of wandelen iets voor jou is?Je mag gerust eens meestappen als  niet-lid en de sfeer proeven binnen onze club.
Wie zich al opnieuw heeft aangesloten danken wij voor het vertrouwen.

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=3112997

Een volgende etappe van de “Dwars door België”- reeks van wandelgroep Schampavie.
De oorspronkelijke etappe Ligny – Floreffe van ruim 28 km lijkt ons te lang in deze donkere eindejaarsperiode maar het nabijgelegen station van Franière zorgt voor een oplossing.
De trein brengt ons met een overstap in Charleroi naar Ligny. Het grijze weer legt nog extra de nadruk op de grauwe omgeving met leeggelopen industrie en vervallen gebouwen. Ook de rijke herenboeren in hun imposante vierkantshoeven hebben blijkbaar hun beste tijd gehad.
De hoeves zijn nog altijd imposant maar van de vroegere grandeur blijft weinig over. Afbladerende verf, bemoste daken en half ingevallen schuren leveren het sprekende bewijs. 
De velden liggen er leeggeplukt bij; de veldwegen slijkerig en glad. Het wandelen lijkt meer op schaatsen en van vergezichten is geen sprake. Af en toe zorgt een eenzaam bosje voor wat afwisseling, soms zelfs voor een steile klim waarbij we ons met de handen aan boompjes omhoog moeten trekken. De afdaling is navenant.
Tot St. Martin lopen we evenwijdig met La Ligne  die uitmondt in L’Orneau en voorbij Onoz volgen we dit riviertje door een bosstrook. We klimmen naar de grot van Spy, waar in 1886 resten werden gevonden van bewoning door neanderthalers. We vergissen ons van pad, klimmen haaks de helling op en komen na een even steile afdaling terug op het hoofdpad terecht, 50 m verder!  L’ Orneau zoekt zijn weg verder naar de Samber, wij gaan naar Moustier-sur-Sambre, doorkruisen het dorpje,…alles doodstil. Een eindje verder komen we bij een gracht, stilstaand water groen van het kroos. Ruim een kilometer lopen we langs dit prachtig stukje natuur. Het blijkt een oude arm van de Samber te zijn die zich rond Mornimont krult. Bij de laatste huizen van Soye eten we nog een hapje op een bankje voor een huis. De bewoonster komt een praatje maken. Daarna volgen we GR, over de Samber naar het station van Franière, waar we de trein zien wegrijden.

zaterdag, 12 maart ’22: daguitstap met de trein: De terrils van Charleroi 

zaterdag, 16 april ’22: oliebollenwandeling ( info volgt)