4 september was al een tijdje aangekondigd als de dag dat we naar de Kalmthoutse Heide zouden gaan. Even was er twijfel of dit wel zou kunnen doorgaan. De droogte van de afgelopen maanden zorgde immers voor een krukdroge flora met het daaraan recht evenredige brandgevaar. Maar na controle bleek dat de toegang tot de heide niet verboden was. Enige waakzaamheid werd wel aangeraden en de zgn. “Code Rood” was van kracht.
Met de trein ging het richting ons startpunt: station “Heide” in Kalmthout. Onderweg waren we in Sint-Niklaas getuige van een kleurrijk schouwspel. Talrijke luchtballonnen kozen er samen in de ochtendnevel het luchtruim in het kader van de aldaar gehouden Vredefeesten. In Berchem moest er overgestapt worden maar er was wel even tijd voor een lekker bakje koffie.
Een spraakzame treinbegeleidster bleek van “Heide” te zijn en wees ons alvast de juiste richting aan om onze tocht aan te vatten. Al gauw liepen we tussen de bomen in een rechte lijn richting informatiecentrum “de Vroente”, onze toegangspoort tot de heide. We kozen er voor een uitgepijld pad “Ree”. Dit pad zou de hele dag onze leidraad worden. Wel hebben we hier en daar van het pad afgeweken om het mulle zand te vermijden. In de warme temperaturen die nog steeds heersten is wandelen in zo’n omstandigheden immers nogal corvee zoals ze zeggen. Vergelijk het maar met wandelen in de duinen.
Ik had op voorhand al een wandelkaart aangeschaft, maar die bleek algauw overbodig. De elektronica deed ook zijn in de wandelsport zijn intrede, en daardoor werd onze wandeling constant gemonitord op digitale wijze. Waarvoor dank.
September werd speciaal gekozen als periode voor deze wandeling omdat in deze tijd de heide normaal in volle bloei staat en purper kleurt. Deze typische purperen kleur komt van het plantje met de mooie naam “Erica”, in ons dialect ook wel “krak” genoemd. Maar ook hier had de natuur te lijden onder de droogte waardoor de bloei al midden augustus aanvatte en bovendien ook minder uitgesproken was dan normaal. Gelukkig was er hier en daar wel nog wat van te zien.
Na enkele kilometers werd een eerste stop ingelast om te genieten van het zgn. “Stappersven” waarvan de waterstand heel wat lager stond als normaal. Het uitzicht was hier ronduit prachtig. Ik was ooit aan het Naivasha-meer in Kenia en voorwaar: de gelijkenissen zijn er. Wel wat minder nijlpaarden natuurlijk.
Onze middagpauze hielden we in het lommerte. De temperatuur was immers al flink opgelopen nu. Nee, herfst was het beslist nog niet…We beslisten hierdoor ook om de tocht iets in te korten. Maar was het nu 18, 20,22 of 23 km?? Het geloof in de juistheid van de elektronica werd hier op proef gesteld. Maar Aimée, onze man van de kust, bracht telkens uitsluitsel.
Ook onze twee nieuwe leden Danny en Kurt deden het prima. Een eerste keer meegaan in deze omstandigheden, dat kan tellen. Na zo’n 25km kwamen we terug aan de Vroente. De horeca was nu geopend en een welgekomen pint lieten we ons smaken. Ze moesten het ons geen twee keer vragen! Er restte ons nu enkel nog een korte rechtelijntocht terug naar het station. Alweer een geslaagde wandeluitstap die waarschijnlijk ook in de winter mooi moet zijn.
Dino