De meesten onder ons stappen al jaren mee op deze jaarlijkse, fantastische Novemberwandelingen, al jaren kortweg gekend onder de noemer ‘Nà Deutsland’. Het is een vaste ankerplaats geworden in onze jaarlijkse agenda. Het eerst vallende blad doet ons al meteen smachten naar die jaarlijkse, magische groen-geel-, oker- en bruingetinte beleving. Maar dit jaar is het even anders…
Hij heeft het zelf al jaren aangekondigd : ‘Eens 65 stop ik ermee. Dan moet er iemand anders de organisatiefakkel van deze tochten overnemen!!’.
Eens zou die dag er komen en vandaag is die dag aangebroken dat Johan er een punt achter zet en de scepter doorgeeft aan de volgende generatie.
Voor zover ik begrepen heb, is begin de jaren ’90 Johan, samen met zijn broer Luc, gestart met een meerdaagse trip. Het volgende jaar heeft Jozef hen vervoegd en is de groep langzamerhand uitgebreid. Daar België te klein en te bekrompen leek, gingen jullie over de grens neuzen in het toch maar kleine Luxemburg, tot Duitsland in het vizier kwam.
Van Dino hoorde ik hoe hij, een 10 jaar terug, steeds opnieuw na het zomerkamp met de KSA-oudleiding, al reikhalzend uitzag naar die als het ware magische ‘Wandeling in Duitsland’. Verleid door die epische verhalen stapte ikzelf mee vanaf de voorlaatste Rheinsteigtrip; ook voor Kurt toen de Maidentrip. Ook mij liet het sindsdien niet meer los en stapte ik maar al graag mee in dit fantastische verhaal; mijn ongeluksjaren buiten beschouwing gelaten…
30 jaar heeft Johan zich ingezet om elk jaar opnieuw deze trektocht op poten te zetten, een niet te onderschatten opdracht om :
1/een wandeltraject uit te stippelen,
2/dit te matchen met een slaap- en eetgelegenheid in de buurt,
3 zonder de verplaatsingen per openbaar vervoer te vergeten
+ 4/alle administratie en correspondentie van dien.
We weten dat het vervoer per trein niet altijd van een leien dakje liep, maar toch hield Johan aan zijn eerbare principe om, omzeggens alle verplaatsingen, per openbaar vervoer te organiseren.
Johan, van ons allen een hartelijk dank voor al die jaren onverdroten inzet om ons, keer op keer, een unieke ervaring in die prachtige herfstomgeving te verzekeren, rijkelijk aangevuld met de vrijwel altijd smakelijke portie spijs en vrijwel altijd rijkelijk stromende portie drank. Je kan nergens ter wereld nog een sierlijk glas Weis- of Weizenbier in de hand nemen, zonder weg te dromen in die Duitse Herfstsfeer. En zeker niet te vergeten : die ambiance met onze olijke Oli, de komische noot van peetvader André, het niet altijd duidelijke georakel van Briek, de rake opmerkingen van Nonkel Dino. Met een gepaste, Maldegemse kwinkslag wist je vaak hoe de ambiance tot een nieuwe lachsalvo aan te zwengelen.
Ik veronderstel, en hoop althans, dat je nog wel enkele jaren zult meestappen met ons en zo kunt genieten van uw zogezegde ‘2de pensioen’, nu je ook voor die zenuwslopende reisorganisatie niet meer moet instaan.
Het moment is gekomen om Johan te eren voor die jaren feilloze organisatie.
Diverse mensen in de groep stelden dan ook voor Johan vanavond in de bloemetjes te zetten. Aangezien we hem van alle gesleur met dienen boekee willen besparen, en we hier nu toch al in een dergelijke, prachtige geel tot okerbruine omgeving hier rond dit hotelletje zitten, zou ik wel willen voorstellen dit moment hier, in deze magische omgeving, voor de rest van onze dagen te blijven associëren met dit eerbetoon aan onze wandelgids.
Ter compensatie zullen onze 2 hostessen van dienst hem nu een cadoke van ons allen aanbieden.
Ik stel voor dat elkeen voor de rest van de avond nog eens gaat delven naar anekdotes en herinneringen aan onze herfsttochten in deze contreien.
Johan, we hopen jouw pionierswerk in dezelfde lijn, met dezelfde ijver en met hetzelfde enthousiasme te kunnen voortzetten.
Nogmaals dank, voor die onverdroten inzet, al die jaren lang.
MERCI JOHAN, MERCI JOHAN, MERCI… MERCI J…
