Vanaf het station van Wespelaar zoeken we de rood-witte tekens op van GR 128.
We lopen een stukje langsheen de spoorweg maar kiezen dan voor onverhard, langsheen de Lobeek. De vele regen van de voorbije dagen zorgde voor een drassige en glibberige ondergrond en we zigzaggen over het pad zoekend naar de minst natte delen.
We kruisen de Haachtse Steenweg en gaan via halfverharde paden verder, door open landschap afgewisseld met stukjes bos.
Op de Rijmenamse Steenweg zorgt de Binnebeek voor verwarring. We zijn nog niet bij de Dijle; nog een stukje verder, voorbij kasteel Hollaken komen we er aan.
Langs een grindpad volgen we de grillige, kronkelende stroom. We passeren een aantal bunkers, getuigen van de tweede wereldoorlog. De Dijle is hier nog onderhevig aan het getij en stroomt krachtig richting monding.
Het begint te regenen, eerst af en toe een beetje, later onophoudelijk. Het open terrein en de wind op de dijk maken het niet gezelliger.
Bij de brug van Muizen, na 14 km, zijn we met onze natte kledij toch welkom in het café op de rechteroever. Ze hebben er lekkere zelfgemaakte soep én drank in overvloed.
De pauze doet deugd, efkes zitten, warm en droog, met een hapje en een drankje, in een karaktervolle omgeving.
Als we buitenkomen regent het nog. We lopen een stukje door het Mechels Broek en komen opnieuw uit op de dijk langsheen de Dijle.
Net voor Mechelen steken we over naar de andere oever. We negeren de verbodstekens op een open hek, stuiten even verder op een tweede hek, ditmaal gesloten. We keren op onze stappen terug en botsen op de bewaker, die we net tegenkwamen buiten het domein en niets zei. Hij is helemaal niet opgezet met onze aanwezigheid (maar vergeet dat hij zijn terrein achterliet met open hek); hij sloot zelfs de poort achter hem. We zitten opgesloten!
Zo gemakkelijk laten we ons niet vangen en even later staan we allemaal buiten het hek en kunnen we de laatste kilometer naar Mechelen, doorheen de Kruidtuin, afstappen.
Het was een natte wandeling, met vrij veel verhard, maar we konden onze benen even strekken en het was uiteindelijk toch gezellig.
